مدت طولانی میشه که یک پست هم اینجا ننوشتم.اگر در این شرایط دل و دماغی برای پرداختن به ظرایف روحی باشه بی رحمی مطلقه.مگر میشه دید و رنج نکشید؟مگر میشه تاسف نخورد؟مگر میشه مچاله نشد؟مگر میشه له نشد؟قطعا نمیشه...برای وطنم داغدار خواهم ماند.
چند روز پیش که از پریشانی روحی به ستوه اومده بودم در فکر پخش کردن یه پادکست بودم.اکثر پادکست هایی که من تا حالا گوش کرده بودم یک متکلم وحده داشت که صحبت میکرد و در بین صحبت هایش یک موسیقی مرتبط هم پخش میشد.من این سبک رو اصلا نمیپسندم و بنظرم هیچ خلق در لحظه ای در اون نیست و شما صرفا داری به یک چیز از پیش تعیین شده گوش میدی.البته خاصیت بعضی از پادکست ها همینه و گوینده نمیتونه بشینه و بداهه برای شما در مورد چگونگی بوجود امدن زبان های گوناگون و منبع خلقت جهان و... توضیح بده.اما اگر کسی بخواد در مورد چیزی مثل افسردگی صحبت کنه،ایا گرداوری مقاله های علمی و صحبت با یک کارشناس روانشناسی بیشتر شما رو جذب میکنه یا گوش دادن به صحبت های کسی که خودش مبتلا بوده؟من گزینه دوم رو انتخاب میکنم.اخیرا گوش دادن به صحبت های درست دیگران برام از هر چیزی لذت بخش تره.پادکستی که اخیرا با اون اشنا شدم مبتنی بر همون گزینه دوم هست.اسم این پادکست "مرز" هست و احتمالا کسایی که پادکست گوش میدن باهاش اشنایی دارن.همون طور که از اسم این پادکست مشخصه بدلیل یکسری از مسائل بیین افراد مرز و فاصله ای بوجود میاد و این پادکست با افرادی که به دلیل این مسائل از بقیه جدا شدن صحبت میکنه.به عنوان مثال مسائلی مثل طلاق،مجرد بودن،بچه دار شدن،مهاجرت،کنکور،افسردگی و هر دلیلی که باعث بشه شما از بقیه فاصله بگیری بهش پرداخته شده.
برای گوش دادن به این پادکست کلیک کنید.
