سرگشته چو پرگـار

مینویسم و میبرم تو پیش نویس ها.بعد مدتی که میخونمشون بیشتر از چیزایی که مینویسم متنفر میشم.دوست ندارم زیاد بشنوم.دوست ندارمم زیاد حرف بزنم.دقیقا شبیه یه پیرمرد شدم که شب توی خونه اش برای بچه هاش و نوه ها و عروساش مهمونی داده و اونام توی غذاش قرص خواب ریختن و حالا که چشاشو باز کرده میبینه توی خانه سالمندانه.همینقدر تلخ و منزوی گونه.ناراضی و ناراحتم.از همه چی.از همه...اون پیرمرده میشینه یه گوشه و فکر میکنه.به اینکه مگه چیکار کرده بود و ....

بنظرم نوشتن بقیه اش هم زدن و زیاده گویی محسوب میشه.تا همینجاش کفایت میکنه.

+امروز خیلی اتفاقی جذب نور کمرنگ خورشید ساعت 4 بعدظهر شدم و رفتم چندتا عکس از درخت انار همسایه که شاخه هاش توی حیاط ما افتاده گرفتم :) اگر نور افتاب توی چشمم نمیخورد بهتر از اینم میشد عکس گرفت.

+امروز که داشتم پستای خرمالوی سیاه رو میخوندم دیدم نوشته یه اقایی با لباس پاره میاد کتابفروشیشون و کتاب میخره و مث اینکه تا قبل سال 60 ایران نبوده.بنظرم کار کردن تو این فضا(کلا جاهای فرهنگی مثل کتابفروشی)جزو ارزو های منه.هرچند با پول ناچیز.دوست دارم ساعت ها بشینم اونجا و فقط ب ادمایی که میان و میرن و چند تیکه از کتابا رو میخونن و میزارن سرجاش یا ورش میدارن و میخرن فقط زل بزنم.گاهی زل زدن بهترین کیف دنیاست.اون هم در سایه.یعنی جایی بشینی که کسی تورو نبینه و بعد ناخوداگاه به عکس العمل ادم های اطرافت که اصلا نمیشناسیشون فقط نگاه کنی.لذت این کار پوچ رو هرکسی درک نمیکنه...

+خیلی دلم میخاست روزای اخر 99 یک شرح وقابع بنویسم و بعد از این سال رد بشم ولی به هر دلیلی میلی به نوشتن نداشتم تا اینکه همین امشب و در همین ساعت حس نوشتنم فوَران کرد!گرچه تجربه های روحی خیلی تلخی داشتم اما قطعا شکستن و دوباره بند زدن این تیکه ها از ما ادم جدیدی با قدرت بیشتر میسازه که من هر لحظه امیدوارم همینطوری که حس میکنم باشه تا اینکه ضعیف تر شده باشم در مقابل اتفاقات سخت.میدونم زندگی هموارتر و راحت تر نمیشه و من هیچ وقت نمیتونم در راحتی مطلق باشم پس تلاش میکنم ماهیچه های پام رو برای دویدن و رد شدن از این مسیر پر پیچ و خم و پر از سنگ و کلوخ قوی تر کنم.

+اولین چیز اینه که از جایی که الان وایستادی چقدر راضی هستی؟من هیچ وقت بهش فکر نمیکنم.همیشه بردداشت ذهنیم اینه که یه سنگی جلو پاهام افتاده و من باید به بهترین نحو در حد خودم ببرمش بالای کوه.حالا هرچقدر سخت.بعد جنگیدنای پی در پی توی زندگی سعی کردم به چیزی که برام رقم خورده راضی باشم.زیاد فکرشو نکنم اگه فلان طور بود اینطوری نمیشد.همیشه دلیل برای ناراضی بودن هست ولی رضایت فعلی به شرایط بهترین راه قانع کردن درون است.این به معنی دست کشیدن از رسیدن به موقعیت بهتر نیس.فقط اشوب درونی رو کمتر میکنه.از سر و کله زدن با خودت یخورده دست میکشی و میتونی عاقلانه تر در حال تصمیم بگیری.

+چند وقته ک به درختای انار تو حیاط بغلی نگاه میکنم.بیشترش ترک خورده و نارسه.هر دفعه که بهشون نگاه میکنم این اسمو میزارم واسشون:انار ترک خورده دلم.زیاد باحال نیس ولی از اولین باری ک دیدمشون اینو ساختم تو ذهنم.چیز زیادی تا بهار نمونده ولی اون انارا هنوز همون قدر محکم ولی ترکیده به درخت چسبیدن.

+این روزام شبیه یک بطالت تکراریه.نه خوشم میاد نه بدم میاد.از خوندن و شنیدن و دیدن خسته ترم.یادمه یکی بهم گفت از روی نوشته هات میفهمم چقدر خسته ایی.نمیدونم.ولی حتما خیلی واضحه که میشه فهمید.حتی در شاد ترین حالت درونی هم خسته درونم شاد نمیشه :))

+امروز صبح یه اهنگ بیکلام پیدا کردم ک نمیدونم مال کیه.اصلا یادمم نمیاد از چه جایی گیر اوردم چون بشدت خابم میومد.ولی یه حس خاصی داشت.چون دقیقا منو یاد همون انارای ترک خورده دلم میندازه

Anarbanoo

برف عصرگاهی چهارشنبه :)

 

+امروز دومین برف زمستونی بود ک بارید.دفعه اول موقع امتحانای ترم بود و فقط زمین رو تر کرد.ولی امروز کامل همه جا سفیده و از نه و نیم صبح ک بیدار شدم دیدم داره میباره.خیلی زیاد دلم میخاست برم جنگل و همین الانم دارم صدای قیرقاژ موتورا و ماشینایی ک بسمت جنگل میرن و میشنوم ولی چون به مقدار زیادی مشغله و گرفتاری ریخته رو سرم و کلا رو سر خانواده نمیشه جُم بخورم.از سر صبحم این اهنگ میلاد درخشانی که برای فروغه تو ذهنم در حال تکراره که پشت شیشه برف میبارد/در سکوت سینه ام دستی/دانه اندوه میکارد.میدونم ک در هر حالی یه اهنگ متناسب تو ذهنم ریپیت میشه حتی بیکلام :)
+اتفاق دوم اینه که شنبه هفته بعد دو فصل شیمی معدنی امتحان دارم و در این گیر و دار من از 240 صفحه فقط 7 صفحه خوندم.تازه میفهمم درسای شیمی دبیرستان یک شوخی بیش نبود.و اینکه جی یه پیج کارای هنری زده برا خودش و چقدر خوشگله *-*جدا ذوق انجام کار هنری رو خیلی دوس دارم ولی در من نیست.
+دلم میخاد فلسفی بنویسم و هربار در حال هرکاری تو ذهنم درحال نوشتن متنای فلسفی هستم.اما دلم میخاست ی امکانی بود ک به هرچی فک میکردی میتونستی بنویسی و یادت نره.حس میکنم اینجا متروک تر از وب قبلیه و در فکر افتتاح ی شعبه در تلگرام هستم.البته ن برای نوشتن مفصل.برای عکس و موزیک و گاهی چرت گویی! اما حس میکنم سرم شلوغ تر از اینه ک بخام اونجا رو هم هندل کنم.شاید تابستون اینکارو کردم.
+حس میکنم من هنوز در گذشته گیر کردم و فکر میکنم یه کنکوریم.این سایه شوم قرار نیست کنار بره.ولی دلم میخاد ی روزی از تصمیمی که گرفتم راضی و خوشحال باشم و مثل همه این روزا نگم ای کاش...

اولش نمیخاستم بنویسم ک چی گذشت ولی ی چیزایی مابین جابجایی هام پیدا کردم ک فهمیدم نوشتن چقدر خوبه
+دوباره برگشتیم خونه اول.و این بار هم کل کارا رو دوش من بود.از سشنبه تا همین الان دارم کار میکنم و هنوز وسایل وسط اتاق ریخته.
برعکس دفعه قبل من هیچ دخالتی تو برگشت نداشتم.راستش زیاد از اینجا خوشم نمیاد ولی از اونجا هم متنفرم.
+نق مامان از همین حالا بلند شده ک باید خونه رو بفروشیم و چون خوشش نمیاد ماهم طبیعتا نباید حرف بزنیم.فعلا با یه باشه زمستون رو سر میکنیم :))
+تو این مدت جی زحمت انلاین شدن منو تو کلاسا کشید و کلا کلی درس نخونده مونده رو دستم با کلی خستگی
+دیروز ک داشتم کمد بالا رو تمییز میکردم ی دفترچه خاطرات پیدا کردم برا سوم دبستانم :) و جالب اینه ک اون تو هم بجز اتفاقایی ک سر کلاس افتاده بود چیزی ننوشتم و از همون موقع ذوق نوشتن نداشتم :/

صبح باشد
شنبه باشد
صدای همایون شجریان باشد
شعر بهمنی باشد
دستان هنرمند قمصری باشد
دیگر چه خواهم ای خدا؟ :)

Mahve Tamasha

از اخرین باری که نوشتم حدود یک ماه و نیم میگذره.اوایل بخاطر دغدغه زیاد ذهنی کمبود نوشتن رو متوجه نمیشدم ولی به مرور انباشت حرف های نگفته رو در خودم حس میکردم.
گرچه چیز خاصی برای گفتن پیدا نمیکنم ولی بودن جایی که بشه احساسات روزانه رو،چه خوب و بد در اون ثبت کرد برام حس میشد.
مهمترین مشکل هم پیدا کردن جایی برای نوشتن بود.خیلی به این موضوع فکر کردم که توی تلگرام بنویسم ولی از اونجایی که هر لحظه احتمال حذف اکانت به سرم میزنه پس قطعا نمیتونست جای خوبی باشه.اما اینجا رو میتونم تا اخر نگه دارم و مثل سری های قبل نخوام که حذفش کنم.
گاهی فکر میکنم برگشتنم و خوندن چیزایی که نوشتم تا چه حد بدرد اینده و روزایی که شاید سخت تر و غمگین تر از حالا باشه میخوره؟و همیشه جوابم یه هیچی خالیه...